Bugün aslında güzel hayallerle kalkmıştım,herşeyde çok güzeldi aslında...
Sen vardın sonuçta..2 saat güneşin altındada beklesem işin sonunda seninle buluşacaktım.
Buluştukta...Bi kaç saat çok harika takıldıkta.
Nası yazıyorum nası bi psikoloji içindeyim bilmiyorum. Otursam ağlarım kıvamı hala içimde. Oturup ağlamak istiyorum. Kabus gibiydi o dakikalar.
Belli etmedim belki ama öyleydi yani...
Arkamı döndüğümde o halin falan...Çıkmıyor hiç bi saniye beynimden. Neyse şükür iyisin.
Korkutma beni bundan sonra...Karşıdan karşıyada beraber geçicez...Tamam mı?
O an neler hissettim anlatmam çok. Anlamanda çok zor. Şimdi farkediyorum ne kadar zor bi tecrübeymiş. Ne yapacağını bilememek vs. vs. İnsanların bakışları falan.
Gerçi o an senden başkasını düşünemezdim ya bi çevreme baktım bi an çok garipti. Sonra ağlıyordun çok fenaydı. Orda nasıl ağlamadım nası kendimi tuttum bilmiyorum ama bi an güç geldi heralde (: . Şuan muhtemelen uyuyosundur. Çok normal sen benden bin kat zor anlar geçirdin. Bunu ne zaman okursun ama sen okuyana kadar birşey yazmıcam buraya. Hala çok garip geliyor. İyiki beni bırakmadın yalnız orda. Ne diyorum ben ya...Neyse.

Bitti bugünde böyle...Bi kabustu,bitti.