Hikaye...(23'ü ekimin...Neredeyse 1 sene piyuff..)

Yol boştu...yıllar öncesini hatırladığında babasıyla yaptığı her sabah kalkıp arabaya binip gitme işini bugün kendisi yapacaktı...
Çünkü babası artık yoktu

Yıllar önce kendisine böyle birşeye kalkışacağı söylenseydi inanır mıydı bilinmez...buna da okuyan karar verir bana göre.Çünkü o yaşta bunu yapabilen bir kişinin yıllar yılı değişen piskolojisini kimse kesin olarak tahmin edemez.

Henüz 19'du...Kulağındaki sivilceyle oynarken aklından ne geçiyordu?

Yola çıktığında gökyüzünün homurtusu...gözyaşlarına bırakmıştı yerini.Gökyüzü ağlıyordu...bugün olacaklara mıydı bu yakarış?

Arabayı gideceği yerin içindeki otoparka parketti...

Anahtarı kontaktan çıkarırkenki kararlılığı görülmeye değerdi.

Arabadan indiğinde bagaja giderkenki halinde kararlılıktan eser kalmamıştı.Elleri bagajı açmaya uzandığında hissettiği tek şey...

Titreme!!

korku yersiz değildi belkide.Her normal insanın yapamayacağı bir işe kalkışmıştı.1 saniye sonraki hareketinin geri dönüşü olmayabilirdi...O saniye 1 yılcasına beynini parçalara böldü....Geçmişini düşündü.Hayallerini düşündü....Değer miydi?

Artık bunları düşünmeye vakti yoktu.Ya yapacaktı,ya da yapamayacaktı.Ama yaparsa bazılarına bazı şeyleri ölümle ispat edecekti...

Aklından geçenlere bakılırsa burda pekte mutlu anıları olmamıştı.Yada olduysada hepsini berbat eden biri çıkmıştı.
1 saniyenin sonunda elindeki tüfeğin ağırlığını hissetti...
M4A1...Çeliğin kokusu burnundaydı.

Aslında arada kaynayacak günahsız kişilere acıyordu...

Elleri terlemişti...Gözlük camının önünde ter vardı.Görüşünü engelliyordu.Çıkardı...

Sakin olması gerektiğinin farkındaydı.İlkinden sonra ikincisi çok kolay olacaktı...

Silahı çıkardığında ortamda kimse onu farketmemişti...Deri pardesüsü güneşte parlıyordu.Yıllar önce izlediği bir filmi hatırladı.

Elindeki silahla ilerlemeye başladı...

Önüne atılan 3 güvenlik elemanını biçti...

Hayır!!...Çekilin!!!

Ruhsuzlaşmış vücudundan bu sözler çıkmadı.Sadece gülüyordu...

Sinirleri bozulmuş bir insan gibi...


Sıradakiler kimlerdi?
Karşısına çıkanlar arasında eski dostlarını gördü...Aslında ordakiler onlar değildi.Ama o onları da katlettiğini hissediyordu.

Gözleri dolmuştu...

Çelik kokusunu barut kokusu bastırır olmuştu...Yavaş yavaş yağmurlu havanın verdiği etkiyle kan kokusuda artmıştı...Aç bir canavar gibiydi.15-20 dakika sonra geçtiği heryer kangölüne dönmüştü...

Hedef?Asıl hedef neydi?İşte ordaydı tam karşısında...Belki de bunların gerçek sebebi...Onu da öldürecekti.Bu kadar kolay olmamalıydı...!!


Karşısındakinin canını şimdi almalıydı...Av sona ermişti...

Av...Avcı...

Duvara sıkışan avının üzerine atılması çok kolay olmuştu...Acı çektirdi...Çok acıydı.Avının gözlerindeki ışığın sönmesini keyifle izledi...

Av bitmişmiydi?

Hayır!!!
Bundan sonrasında yaşamasının pekte önemi yoktu...

Ağlıyordu...

Sokak boştu...